Ryczek Wojciech
Sortowanie
Źródło opisu
IBUK Libra
(1)
Katalog księgozbioru
(1)
Forma i typ
E-booki
(1)
Książki
(1)
Dostępność
dostępne
(1)
Placówka
Wypożyczalnia
(1)
Autor
Praca zbiorowa
(158)
Evans Virginia
(111)
Dooley Jenny
(76)
Pawlak Mirosław
(69)
Zgółkowa Halina (1947- )
(51)
Ryczek Wojciech
(-)
Śliwerski Bogusław (1954- )
(39)
Lewandowska-Tomaszczyk Barbara
(33)
Shakespeare William (1564-1616)
(31)
Wolarski Wojciech
(30)
Lewicka Maria
(29)
Przetacznik-Gierowska Maria (1920-1995)
(27)
Szczypa Piotr
(26)
Dondziłło Grzegorz
(25)
Grzesiak Jan (1946- )
(25)
Kozioł Leszek
(25)
Latham-Koenig Christina
(25)
Oxenden Clive
(25)
Ehrlich Andrzej
(24)
Jałowiec-Sawicka Magdalena
(24)
Tracy Brian (1944- )
(23)
Kruszewski Krzysztof (1939-2015)
(22)
Nurowska Maria (1944- )
(22)
Okoń Wincenty (1914-2011)
(22)
Tatarkiewicz Władysław (1886-1980)
(22)
Zimbardo Philip G. (1933- )
(22)
Bogdanowicz Marta (1943- )
(21)
Nowak Edward (1951- )
(21)
Rusin Stefan (1946- )
(21)
Łuczkiewicz Grzegorz
(21)
Davies Norman (1939- )
(20)
Kacprzak Lech
(20)
Korczak Janusz (1878?-1942)
(20)
Radzicki Józef
(20)
Tischner Józef (1931-2000)
(20)
Abbas Adnan (1947- )
(19)
Gabrusewicz Wiktor (1943- )
(19)
Patterson Robert
(19)
Stowarzyszenie Bibliotekarzy Polskich
(19)
Włosiński Marian (1945- )
(19)
Zimnicka Iwona (1963- )
(19)
Łobocki Mieczysław (1929-2012)
(19)
Greenall Simon
(18)
Hołyst Brunon (1930- )
(18)
Kołakowski Leszek (1927-2009)
(18)
Mann Thomas (1875-1955)
(18)
Stanisławski Jan (1893-1973)
(18)
Zarzecki Dariusz (1959- )
(18)
Bartoszewski Jakub
(17)
Boniecki Adam (1842-1909)
(17)
Kruczek Zygmunt
(17)
Taylor Liz
(17)
Borkowska Stanisława (1939- )
(16)
Bosiacki Stefan (1948- )
(16)
Brzeziński Jerzy (1947- )
(16)
Chmaj Marek (1969- )
(16)
Fisiak Jacek (1936- )
(16)
Goethe Johann Wolfgang von (1749-1832)
(16)
Grass Günter (1927- )
(16)
Janowski Andrzej (1935- )
(16)
Komorowska Hanna (1946- )
(16)
Kowalczykiewicz Zygmunt
(16)
Materska Maria (1942- )
(16)
Sawicki Kazimierz (1926- )
(16)
Schmitt Éric-Emmanuel (1960- )
(16)
Sokołowski Jerzy
(16)
Taylor John
(16)
Vopel Klaus W. (1940- )
(16)
Wojtaszczyk Konstanty Adam (1952- )
(16)
Czubiński Antoni (1928-2003)
(15)
Denek Kazimierz (1932-2016)
(15)
Dymara Bronisława (1932-2013)
(15)
Kowalewski Jacek
(15)
Michalak Robert (1968- )
(15)
Suchodolski Bogdan (1903-1992)
(15)
Wojnowski Jan (1936-)
(15)
Abbs Brian (1935- )
(14)
Austen Jane (1775-1817)
(14)
Barker Chris (1955- )
(14)
Best Otto F. (1929- )
(14)
Borowiecki Ryszard (1943- )
(14)
Brzezińska Anna (1949- )
(14)
Duckworth Michael
(14)
Eco Umberto (1932- )
(14)
Freebairn Ingrid
(14)
Fromm Erich (1900-1980)
(14)
Gołembski Grzegorz
(14)
Liedel Krzysztof (1969- )
(14)
Siemieniecki Bronisław (1950- )
(14)
Swan Michael
(14)
Wakeman Kate
(14)
Witkowska Magda
(14)
Łoziński Jerzy (1947- )
(14)
Łuczak Maciej (kultura fizyczna)
(14)
Czubakowska Ksenia (1946- )
(13)
Dziak Artur (1933- )
(13)
Dzierzgowska Irena (1946-2009)
(13)
Halliday David (1916-2010)
(13)
Helbig Gerhard
(13)
Jan Paweł II (papież ; 1920-2005)
(13)
Johnson Robert L
(13)
Rok wydania
2010 - 2019
(2)
Kraj wydania
Polska
(2)
Język
polski
(2)
2 wyniki Filtruj
Książka
W koszyku
Forma i typ
Głównym celem książki jest rekonstrukcja teorii retorycznej, wyłożonej przez Bartłomieja Keckermanna (1572–1609), profesora filozofii w Gdańskim Gimnazjum Akademickim, w obszernym traktacie pod tytułem System retoryki (Systema rhetoricae, Hanau 1608). Opierając się na przejrzystej metodzie, u której podstaw leżała zasada podziału dychotomicznego, wywiedziona wprost z pism logicznych Arystotelesa (Organonu), Keckermann przeprowadził systematyzację sztuki przemawiania. Dzięki twórczemu wykorzystaniu koncepcji Stagiryty, Cycerona i Kwintyliana, a także współczesnych sobie teoretyków wymowy, głównie Rudolfa Agricoli, Erazma z Rotterdamu, Filipa Melanchtona i Piotra Ramusa, stworzył on summę renesansowej wiedzy o retoryce. Retoryka ujmowana paradoksalnie (oksymoronicznie) jako antystrofa dialektyki, ukazująca się nam w figuratywnym przebraniu wiernej służebnicy albo nieodłącznej, choć często niepożądanej, towarzyszki logiki (filozofii), została skrojona na miarę ludzkich zdolności i słabości. Jako względnie autonomiczna forma racjonalności (a więc zgodnie z intencją Arystotelesa) i model dyskursywności zbudowany wokół amplifikacji i figuratywności (czyli zgodnie z koncepcją Keckermanna) stanowi apologię niemal powszechnej niekonkluzywności dyskursu, sprzeciwu wobec supremacji intelektu w dziedzinie praktyk sensotwórczych i zgody na brak ostatecznego wyjaśnienia. Mimo tego ma być ona lekarstwem uśmierzającym chroniczną niepewność poznania i środkiem przynoszącym wytchnienie podczas gorączkowego poszukiwania sensu. Dlatego w zależności od potrzeb chwili i celu perswazji retoryka staje się lekarką serc i dusz ludzkich, twórczynią zmysłowych i wielobarwnych obrazów rzeczywistości, a także rewelatorką prawd doskonale już znanych. Za każdym razem zjawia się przed nami pod postacią figury przekształcającej prostą mowę litery w wieloznaczną sekwencję znaków, symboli i obrazów. Przemawiając we własnym imieniu na gruncie teorii wymowy (nawet tej najbardziej metodycznej i usystematyzowanej), retoryka nie może mówić inaczej, jak tylko retorycznie, ożywiając zastygłe w dyskursie toposy i budząc uśpione w języku figury.
1 placówka posiada w zbiorach tę pozycję. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Wypożyczalnia
Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 81 W (1 egz.)
E-book
W koszyku
Forma i typ
Głównym celem książki jest rekonstrukcja teorii retorycznej, wyłożonej przez Bartłomieja Keckermanna (1572–1609), profesora filozofii w Gdańskim Gimnazjum Akademickim, w obszernym traktacie pod tytułem System retoryki (Systema rhetoricae, Hanau 1608). Opierając się na przejrzystej metodzie, u której podstaw leżała zasada podziału dychotomicznego, wywiedziona wprost z pism logicznych Arystotelesa (Organonu), Keckermann przeprowadził systematyzację sztuki przemawiania. Dzięki twórczemu wykorzystaniu koncepcji Stagiryty, Cycerona i Kwintyliana, a także współczesnych sobie teoretyków wymowy, głównie Rudolfa Agricoli, Erazma z Rotterdamu, Filipa Melanchtona i Piotra Ramusa, stworzył on summę renesansowej wiedzy o retoryce. Retoryka ujmowana paradoksalnie (oksymoronicznie) jako antystrofa dialektyki, ukazująca się nam w figuratywnym przebraniu wiernej służebnicy albo nieodłącznej, choć często niepożądanej, towarzyszki logiki (filozofii), została skrojona na miarę ludzkich zdolności i słabości. Jako względnie autonomiczna forma racjonalności (a więc zgodnie z intencją Arystotelesa) i model dyskursywności zbudowany wokół amplifikacji i figuratywności (czyli zgodnie z koncepcją Keckermanna) stanowi apologię niemal powszechnej niekonkluzywności dyskursu, sprzeciwu wobec supremacji intelektu w dziedzinie praktyk sensotwórczych i zgody na brak ostatecznego wyjaśnienia. Mimo tego ma być ona lekarstwem uśmierzającym chroniczną niepewność poznania i środkiem przynoszącym wytchnienie podczas gorączkowego poszukiwania sensu. Dlatego w zależności od potrzeb chwili i celu perswazji retoryka staje się lekarką serc i dusz ludzkich, twórczynią zmysłowych i wielobarwnych obrazów rzeczywistości, a także rewelatorką prawd doskonale już znanych. Za każdym razem zjawia się przed nami pod postacią figury przekształcającej prostą mowę litery w wieloznaczną sekwencję znaków, symboli i obrazów. Przemawiając we własnym imieniu na gruncie teorii wymowy (nawet tej najbardziej metodycznej i usystematyzowanej), retoryka nie może mówić inaczej, jak tylko retorycznie, ożywiając zastygłe w dyskursie toposy i budząc uśpione w języku figury.
Ta pozycja jest dostępna przez Internet. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Dostęp do treści elektronicznej wymaga posiadania kodu PIN. Po odbiór kodu PIN zapraszamy do biblioteki.
Pozycja została dodana do koszyka. Jeśli nie wiesz, do czego służy koszyk, kliknij tutaj, aby poznać szczegóły.
Nie pokazuj tego więcej