Każdy kosmetolog powinien umieć dobrać, zaplanować i wykonać pełny zabieg kosmetyczny z indywidualnie dobranymi kosmetykami i technikami (podstawowymi i niekonwencjonalnymi); uwzględnić wskazania i przeciwskazania, a także nadzorować zespół. W praktycznej publikacji opisano podstawy anatomii wybranych części ciała, podstawy fizjologii, choroby takie jak:: nadwaga, otyłość, cellulit, a także blizny, bliznowce i rozstępy, znamiona i nowotwory skóry; masaże (kosmetyczny, limfatyczny, relaksacyjny, leczniczy, orientalny), aromaterapię, peloidoterapię, zabiegi aparaturowe, zasady i formy treningu fizycznego, żywienie w nadwadze i otyłości, zabiegi medycyny estetycznej dotyczące ciała oraz podstawy podologii. Książka skierowana jest do studentów kosmetologii oraz kosmetologów-praktyków.

Książka poświęcona jest analizie zastosowania interwencji poznawczo-behawioralnych jako strategii wspomagających proces redukcji masy ciała. Terapia poznawczo-behawioralna jest uznawana za jedno z najbardziej skutecznych podejść w leczeniu otyłości oraz innych zaburzeń psychicznych jej towarzyszących. W części teoretycznej monografii zostały przybliżone kwestie złożonych przyczyn oraz konsekwencji nadmiaru kilogramów. Poszczególne rozdziały książki koncentrują się zarówno na uwarunkowaniach psychospołecznych, jak i biomedycznych.

W prezentowanym kwartalniku NIT 3(14) zamieszczono osiem artykułów naukowych. W numerze NIT 1(12) 2014 opisano, w jaki sposób w publikacji należy prawidłowo przygotować punkt „Analiza wyników”. Wskazano, jak ważne jest umiejętne ilościowe przedstawienie uzyskanych własnych wyników oraz rezultatów badań o tematyce identycznej lub zbliżonej, wykonanych przez innych autorów. Kolejnym elementem składowym artykułu − jednym z najważniejszych, jest punkt zatytułowany „Dyskusja wyników”. Jeśli autor decyduje się na łączne przedstawienie w jednym punkcie analizy i dyskusji wyników, to po analizie ilościowej powinien dokonać analizy jakościowej według omówionych zasad. Konstrukcja punktu „Dyskusja wyników”, uważanego za najistotniejszą część artykułu, wymaga uprzedniego przygotowania. W praktyce pomocniczo wykorzystuje się w tym celu mapy klastrów, drzewo problemowe lub inne struktury organizacji. Konieczne jest logiczne uporządkowanie przemyśleń, bazujące na pojedynczych wynikach badań lub ich sekwencji. Autor powinien wskazać, jak uzyskane przez niego wyniki mają się do wyników otrzymanych przez innych badaczy, powinien określić, czy są one zbliżone, czy też występują między nimi różnice. Następnie bardzo cenne jest ustosunkowanie się do przyjętych opinii na omawiany temat, do tego, czy wyniki własne i innych autorów je potwierdzają lub też nie i dlaczego. Należy również określić, czy można, na bazie własnych wyników, zaproponować nowe wyjaśnienie rozpatrywanego zjawiska lub problemu. W dyskusji wyników powinna się znaleźć odpowiedź na analizowane pytania badawcze, postawione przez autora we wstępie, a także wytłumaczenie, jak wyniki potwierdzają te odpowiedzi i jak wpasowują się one w aktualny stan wiedzy na analizowany temat. W tej części artykułu powinna też być zawarta argumentacja przemawiająca za przyjęciem lub odrzuceniem hipotezy przyjętej we wstępie. Przedyskutowanie wyników własnych z wynikami innych autorów, próba interpretacji i wyjaśnienia stwierdzonych rozbieżności, sprzecznych wyników, obrona własnego stanowiska w kontekście postawionych pytań powinny stanowić wartość dodaną pracy. Istotne jest, aby unikać powtórzenia treści z poprzedniego punktu (tj. punktu zatytułowanego „Analiza wyników”). Jednakże, dokonując odpowiedzi na postawione pytania, należy poprzeć je uzyskanymi wynikami, odsyłając czytelnika do umieszczonych w tekście tabel lub rysunków. Dyskusja wyników powinna być napisana w formie zwięzłej; powinna być krótka i konkretna. Nie do przecenienia jest sekwencjonowanie informacji, tj. przedstawienie odpowiedzi dotyczącej zapytania problemowego, następnie przedstawienie stosownych wyników własnych je popierających, a także powołanie się na publikacje innych autorów. Znaczenie tego punktu jest bardzo duże, bo wskazuje na dojrzałość autora w podjęciu właściwie zaplanowanego eksperymentu, na jego umiejętności interpretacji wyników, przedstawienia własnych opinii, jak też właściwego przedyskutowania wyników własnych z wynikami innych autorów. Cenne jest też wskazanie ograniczeń i ewentualnych słabych punktów w publikacji w kontekście konieczności przeprowadzenia dalszych badań w celu ich wyjaśnienia. Prawidłowo zaprezentowana dyskusja wyników jest punktem wyjścia do napisania wniosków z pracy. Te, przedstawione w odpowiedniej hierarchii, nie mogą stanowić powtórzenia wyników badań własnych. Powinny być ich uogólnieniem, wskazaniem na istotne kwestie z nich wynikające, potwierdzeniem dotychczasowej wiedzy na dany temat. Należy w nich również wskazać na zagadnienia wymagające weryfikacji i/lub kontynuacji badań. Czytelnik powinien bowiem otrzymać jasną informację o tym, czego ważnego może się z treści artykułu dowiedzieć i jakie kwestie w nim zawarte mają charakter spekulatywny. Ważne jest też wyjaśnienie przez autora, na czym polega oryginalność podjętego przez niego problemu badawczego oraz uzyskanych wyników. W podsumowaniu badacz powinien się ustosunkować do postawionej hipotezy z zaznaczeniem, co przemawia za jej przyjęciem lub odrzuceniem. Rezultatem analizy jakościowej powinno być nakreślenie zadań do zrealizowania w kolejnych badaniach, mających na celu potwierdzenie hipotez badawczych. W dyskusji wyników nie powinno też zabraknąć cytowań autorów z literatury zarówno zagranicznej, jak i krajowej, w tym cytowanej w naszym kwartalniku NIT. Autorzy pracujący nad publikacją naukową powinni mieć świadomość konieczności zachowania spójności tematu pracy, celu, postawionej hipotezy, uzyskanych wyników i dyskusji tych wyników z wnioskami pracy. Elementy te muszą stanowić logiczną całość. Ponadto cenne jest wskazanie, czy przeprowadzone przez nich badania oraz uzyskane wyniki wymagają dalszych analiz, z podkreśleniem wagi naukowej przeprowadzonych badań i ewentualnie potrzeby ich kontynuacji dla nauki i praktyki przemysłowej.

„Otyłość wieku rozwojowego” to podsumowanie najbardziej aktualnej wiedzy dotyczącej przyczyn, diagnostyki, leczenia i zapobiegania nadwadze i otyłości. Od kilkudziesięciu lat eksperci alarmują, że nadmierna masa ciała to jeden z największych problemów zdrowotnych naszych czasów. Szczególnie niepokojące jest tempo w jakim przyrasta liczba otyłych dzieci – Polska jest jednym z krajów w których liczba ta zwiększa się najszybciej. Dziś nie ma wątpliwości, że nadwaga i otyłość to przyczyna wielu chorób, a problem ten coraz częściej staje się poważnym wyzwaniem w pracy lekarzy wszystkich specjalności. Szczególne wyzwanie stoi przed pediatrami – profilaktyka oraz rozpoczęcie leczenia na wczesnym etapie jest warunkiem skutecznego zatrzymania rozwoju nadwagi i otyłości u dziecka. To niezwykle ważne zadanie, bo nadmierny przyrost ilości komórek tłuszczowych w dzieciństwie jest procesem nieodwracalnym i przyczyną otyłości w kolejnych latach życia. „Otyłość wieku rozwojowego” to monografia, która wspiera pediatrów, lekarzy rodzinnych i każdego specjalistę spotykającego w codziennej praktyce pacjentów z nadwagą i otyłością. To również pierwszy tytuł wydany w ramach serii „Praktyka Pediatry”.

Treści książki stanowią wynik doświadczeń własnych i praktyki psychodietetycznej w ramach prowadzenia gabinetu psychologicznego oraz współpracy przy projektach naukowych dotyczących zachowań zdrowotnych w tym żywieniowych pacjentów z przewlekłymi chorobami somatycznymi i nadwagą / otyłością. Zawierają zbiór interdyscyplinarnej i kompleksowej wiedzy z dziedziny dietetyki i psychologii, która ma ukierunkować przyszłych specjalistów i specjalistów już pracujących z ww. grupami osób w stronę skutecznej i efektywnej współpracy.